აქ წარმოდგენილი ოქროს საწმისის ვერსია, რამოდენიმე ძირითად დებულებაზეა აგებული. ესენია: უტყუარი ლოგიკა, ბიბლია, მითოლოგია, სულხან საბას განმარტებითი ლექსიკონი და ქართულ ენაში სიმბოლოებით ჩაკოდირებული მნიშვნელობის ახსნა-განმარტებანი, რომლითაც მრავალი საიდუმლო სკივრის გახსნაა შესაძლებელი (გასაღების სწორად მორგების შემთხვევაში).
გასაგებად რომ ვთქვათ, ყოველ ქართულ სიტყვაში ღვთიური ნების იმფორმაციაა დამარხული, დაფარული, მიძინებული. ამიტომაც ჰქვია მას ლაზარეს ენა.
წინააღმდეგ შემთხვევაში გაუგებარია “დამარხულ არს ენაჲ ქართული...."- იოანე ზოსიმე. რას ნიშნავს "დამარხულ არს" ან "ესე ენაჲ მძინარე არს" როდესაც ჩვენ ქართულად ვკითხულობთ, ვსაუბრობთ, ვწერთ.
დამეთანხმებით,საწმისის შესახებ ყოველივეს პირდაპირი მნიშვნელობით გაგება ბუნდოვანი და არაფრის მომცემია. ყოველივეს სიმბოლური დატვირთვა აქვს.
ჯერ არსებული კითხვებით დავიწყოთ:
რა არის ოქროს საწმისი? სულიერი თუ მატერიალური სიმდიდრე.
ვერძის, ოქროს ცხვრის ტყავი თუ ოქროში ამოვლებული?
ნუთუ იმ დროინდელ კოლხეთის ოქროს ხანაში მასზე მეტი სიმდიდრე არ მოიპოვებოდა?
(მატერიალური სიმდიდრის თვალსაზრისით)
ანდა ოცდაათმა კაცმა როგორ შეძლო ოქროს ხანის ძლიერი კოლხეთის სამეფოს უძვირფასესი საუნჯის მისაკუთრება? და თუ ასეთი ძვირფასი იყო სად არის გაგრძელება თუ რა ბედი ეწია მას შემდგომ.
უამრავი რამაა ცნობილი მედეას კოლხეთიდან წასვლის თაობაზე, იქ ჩასულს კი საწმისთან ერთად თუ რა ბედი ეწია ბურუსითაა მოცული. ჩამოკიდეს, გამოფინეს, გაყიდეს, გაიყვეს, გახიეს, წარმატება მოუტანა ახალ მეპატრონეს თუ უბედურება?....
განვმარტოთ სიტყვები:
ვერძი, ოქრო, ტყავი.
ვერძი - მამალი ცხვარი
ცხოვარსა მამალსა ეწოდების ვერძი ( ქართული ლექსიკონი)
ოქრო - მოოქროვილი, პიროქრო. (ს.-ს.ორბელანი ლექსიკონი ქართული ტომი პირველი გვ. 609
ტყავი - კაცისა და ცხო(ვ)ელთ ჴორცთ გარეგანი საფარველი (ქართული ლექსიკონი)
ამ შემთხვევაში საუბარი გვაქვს "ცხო(ვ)ელთ საფარველზე" ანუ პირუტყვის ტყავზე.
თუ ს.ს. ორბელიანის განმარტებით ოქრო ნიშნავს ოქროს პირით მეტყველს პიროქროს ( ოქროპირი)
ე.ი. თუ არის გაგება ოქრო პირმეტყველი და ნიშნავს კეთილად მეტყველს, ამასთანავე უნდა არსებობდეს ოქრო პირ უტყვი. ლოგიკურად პირუტყვი ოქრო უნდა ნიშნავდეს ანბანს ანუ ცხო-ვ-არს, რადგანაც თავისთავად ანბანი პირ უტყვია სანამ პირმეტყველი არ გაახმოვანებს მას.
ანბანის გარკვეული წყობა (საკრებულო) ქმნის სიტყვას, ხოლო თვით სიტყვაც უტყვია შობამდე სანამ ენა არ გახმოვანებს მას.
ოქრო პირუტყვი ამასთანავე საწმისია.
ნახეთ მსგავსება:
! პირ(უტყვი)ს ოქრო სამოსი გავიდა და სანაცვლოდ მობრძანდა პირმეტყველის
სამოსი უფლის კვართი ოქროპირით მეტყველი.!
! გავიდა მამალი ცხოვარის სამოსი ( ცხოველის) და მობრძანდა მაცხოვარის კვართი (ცხოველმყოფელის)!
პირუტყვი - პირმეტყველი.
ტყავი - შესამოსი.
მამალი ცხოვარი - მაცხოვარი
საწმისი - კვართი.
ყოველივე ეს ისე გავს ერთმანეთს სიტყვით, აზრით, ნიშნებით, რომ უბრალო თანკვეთაზე, მსგავსებაზე თუ დამთხვევითობაზე საუბარი ალოგიკურია.
საიდან შეიძლება მოხვედრილიყო ოქროს საწმისი კოლხეთში?
ძველი მითებიდან ცნობილია, რომ ოქროს საწმისი კოლხეთში არესის ჭალაში ინახებოდა.
უამრავ ენაზე ვერძი გამოითქმის როგორც Ari'es (არიეს),ამასთანავე ვერძი ზოდიაქოს პირველი ნიშანია(ანუ დასაწყისი და ბოლოც, რადგან ზოდიაქო წრეზეა განთავსებული. ანი და ჵ ჰოი)
ქართულში "არიეს" არევას ნიშნავს. ამ სიტყვის ძიებამ, თუ სად მოხდა კაცობრიობის ისტორიულ ცნობიერებაში ყველაზე დიდი არევა ძველ ებრაულ მითამდე მიმიყვანა სახელად "ბაბილონის გოდოლი" ,
რომლებიც ( ბაბილინელები) შეეცადნენ მიწის და ცის არა სულიერ, არამედ მატერიალურად შეერთებას ( ორმო ცის ერთება) გაერთსხეულებას
".....ადამიანის თავხედობით განრისხებულმა ღმერთმა აურია მათ ენა და გაფანტა მთელ დედამიწაზე. დაუმთავრებელ ქალაქს ეწოდა ბაბილონი (სახელწოდებას ლეგენდა უკავშირებს ძველ ებრაულ სიტყვას ბალალ — არევას). - (წყარო ვიკიპედია "ბაბილონის გოდოლი")
კავშირი:
ვერძი - "არიეს" (ქმერული)
არიეს(არეული) - ბალალ ( ბაბილონი) - ძველ ებრაულად
ანუ ოქროს ვერძი "არიეს" და "არიეს" ბაბილონი ერთმენეთს უკავშირდება.
სავარაუდოდ (პირადი მოსაზრებით) ბაბილონში შეიქმნა "ოქროს ვერძი"
და გაიგზავნა კოლხეთში; ანუ კოლხეთს ხვდა ხვედრად მისი მიღება ( მსგავსება; მაცხოვრის კვართი) ოქროს ვერძთან დაკავშირებით წილი ყარეს თუ სხვა რაიმე მოსაზრებით გადასცეს კოლხეთს ჩემთვის უცნობია.
ჩემი პირადი მოსაზრებით ლოგიკურად ბაბილონელები ენის არევის შემთხვევაში, შეეცდებოდნენ მის შენარჩუნებას და ის ერთადერთი საშუალება შეინახო ენა არის წერითი ფორმა ანუ ასოები.
როდესაც საუბრობ მყისიერად ხდება ნათქვამის დროში და მატერიაში შთანთქმა, გაფანტვა, გაქრობა. მეხსიერებას შეუძლია შეინახოს გარკვეული დროით, თუმცა მეხსიერებაც და ადამიანიც დროს ექვემდებარება.
რადგანაც პირმეტყველად ყოველივეს შენახვა შეუძლებელი იყო, ყოველივე მიანდეს პირ უტყვს
ანუ პირუტყვს ოქროს - ვერძს "არი'ეს", რაც შებრუნებით ქართულად ნიშნავს "ეს არი"
ეს არი - არი ეს
ანუ რაც არიეს - ეს არი.
რა არის ეს დამთხვევითობის კასკადი?
ამ პერიოდში რომც ჰქონოდათ თუნდაც პაპირუსი, ქვაზე კვეთა ლურსმლური და ტყავი, არჩევანი აუცილებლად ტყავზე შეჩერდებოდა, რადგანაც ქვაზე კვეთა ტრანსპორტირებისთვის რთული იქნებოდა. პაპირუსი არამედეგი დროში, ხოლო ტყავი იქნებოდა ყველაზე მოსახერხებელი, მაგრამ ეს უნდა ყოფილიყო ხელთუქმნელი, მორთულ მოკაზმული, მატერიალური თვალსაზრისითაც ძვირფასი და ხელოვნების ნიმუში და არა უბრალოდ ნაწერი ტყავზე.
ქართულში მსგავსი სიტყვებია: მე(ტყვე)ლი, ტყვე, უტყვი, ტყავი.
ასევე ჩემი პირადი მოსაზრებით "არიეს" არის ბაბილონელთა ენის პირველი და ბოლო ასო. პირველი ასო "არი" ბოლო "ეს"
სავარაუდოდ "არი" გამოიყურებოდა ასე ∢ , (სამყაროს დანახვას, ხედვას უნდა ნიშნავდეს) ჰგავს ალფას. შემოტრიალებული 90გრადუსით ერთი მხრიდან მიიღება A ,საწინააღმდეგო მხრიდან მიიღება ვერძის ზოდიაქოს ნიშანი∀.
ყოველივე აქედან გამომდინარე, სავარაუდოა არგონავტებმა საბერძნეთში წაიღეს (ორმოცი სრული ანბანის) მხოლოდ 24 არასრული ნიშანი, ხოლო მედეა იქმნა შეწირული ამ მისიას.
ასევე ლოგიკურია ის რომ, როდესაც ხედავ ასოს "ა"-ს თუ ვინმემ არ გვასწავლა რომ ანია ან "ბ" ბანია,და როგორ გამოითქმის ისე როგორ მივხვდებით? სავარაუდოდ ოქროს ვერძის შემქმნელი ასოს ხედვით გამოსახულებს გარდა ხმოვანი (ინსტრუქციას) ახსნის საშვალებაზეც იფიქრებდა. ამიტომ თითოეულ ასოზე სწორი მიმართულებით შეხებით დაკვრით მიიღებოდა ასოს ხმოვანება (ჟღერადობა) ასეთი იარაღი უნდა მოყოლოდა საწმისს, ხოლო მედეას მისი სწორად გამოყენება შეძლებოდა.
ფიქრის შედეგად ისევ ქართულმა ენამ გამაღვიძა და მიმახვედრა თუ რა ფორმის უნდა ყოფილიყო ეს საკრავი- საკრალური დეტალი. ის უნდა ყოფილიყო კრავის პირ-სახის.
სიყტყვა "საკრავი" ქართულში დაკვრასაც (დარტყმას) ნიშნავს და ინსტრუმენტსაც რომელიც ხმას გამოსცემს.
ასე რომ მედეა გაყვა ერთგვარი ინსტრუქტორის მისიით, ის კრავის ფორმის საკრავის დეტალის სწორი მიმართულებით შეხებით ასოს აცოცხლებდა.
24 ასო საკმარისი აღმოჩნდა ბერძენთათვის, ჭრიალი და ჟღრიალი ასოები არ მოეწონათ სავარაუდოდ ფაქიზი სმენადობის ბერძნებს და არც სასაუბრო მეტყველებაში ჰქონიათ მათი გამოყენების საჭიროება.
მითოლოგიური წყაროების თანახმად, სადაც ოქროს საწმისი იქნებოდა იქ უნდა ყოფილიყო უფლის ჯვარცმა ამიტომ სავარაუდოდ ბერძნებმა ასოები გამოიყენეს, ხოლო ოქროს საწმისის ბერძენი მფლობელი თავისი მატერიალურ ღირებულებაზე 33ჯერ ძვირად გაყიდიდნენ, თუ ვის შეეძლო მისი ყიდვა და ვინ არიან ყველა დროის ვაჭრები ძნელი მისახვედრი არაა და სადაც წაიღეს არც ეს. ეს ნიშნავს ერთგვარ დასასრულს ძველი აღთქმისას და მოლოდინს ახალი აღთქმისას.
წრე იკვრება ოქროს საწმისის გატანით და ცხოველმყოფელი კვართის მობრძანებით.
რადგანაც ზემოთ სიტყვა მაცხოვარზე ჩამოვარდა,
ორი სიტყვით მინდა ავღნიშნო რომ ქართულმა ასოთა წყობამ
იცოდა წინასწარ თუ რა საკრალური მნიშვნელობის დამტევია სიტყვა "ისრაელი"
ანუ მასში კოდირებულია იმფორმაცია რომ ისრაელი არის უფლის ჯვარცმის ადგილი,ხოლო ისრაელი ხალხი ამ ყოველივეს შემსრულებელი.
მოგეხსენებათ „ისრაელი“ ძველებრაულად „ღმერთთან შეჭიდებულს“ ნიშნავს.
ძველი აღთქმა დაბადება, თავი ოცდამეთორმეტე
28. "უთხრა ამიერიდან აღარ ითქვას შენს სახელად იაკობი, არამედ ისრაელი, რადგან ღმერთს და ადამიანებს შეებრძოლე და სძლიე"
ხოლო ქართულად "ისრა" (მოისრა, მოსრა) მატერიალურ სიკვდილს აღსასრულს, დასასრულს ნიშნავს, ხოლო "ელი" თუ ებრაულად ღმერთს ნიშნავს, ქართულად "ელი" მოლოდინს , ვისაც ელი და ყველაზე დიდი ვისაც შეიძლება ელოდოს ადამის მოდგმა უფალი ღმერთია.
ანუ ქართულად გეოგრაფიული ტერიტორია ისრაელი ნიშნავს ღმერთის აღსასრულის "უფლის ჯვარცმის"ადგილს.
ახსნად იმისი რომ ამ შემთხვევაში ღმერთში უფალი მოიაზრება და არაა ჩემი პირადი ინტერპრეტაცია ან სასურველ მნიშვნელობის სიტყვად შემოტრიალება,ბიბლიის ახალი აღთქმის ორ ტექსტს მოვიყვან სადაც ჩანს დასტური ძე მამის და მამა ძის ზომიერ ერთებაზე.
იოანეს სახარება თავი მეთოთხმეტე
11. მერწმუნეთ, რომ მე მამაში ვარ, მამა კი - ჩემში;
მათეს სახარება თავი მეჩვიდმეტე
5"......და აჰა ჴმაჲ იყო ღრუბლით გამო და თქუა: ესე არს ძე ჩემი საყუარელი, რომელი მე სათნო-ვიყავ; მაგისი ისმინეთ."
"რომელი მე სათნო-ვიყავ"
სათნო - ნების მყოფი
სათნოება- არს საშუალი ნამეტნობისა დანაკლებობისა. (ს.-ს.ორბელანი ლექსიკონი ქართული ტომი მეორე გვ. 30)
ანუ დღევანდელი გაგებით არც მეტს არც ნაკლებს ზომიერს ნიშნავს (საშუალოს )
რომელი მე ზომიერ -ვიყავ;
ანუ ღმერთი მატერიალური თვალსაზრისით ზომიერებით გამოჩნდა უფალში და არა მისი განუზომელი ბრწყინვალე სიდიადით.
სამწუხაროდ ახალი ქართულით გამოშვებულ ახალ აღთქმაში იგივე ადგილი
5".... ეს არის ძე ჩემი საყვარელი, რომელიც შევიტკბე მე. მას უსმინეთ.
"რომელიც შევიტკბე მე." - უკვე სრულად არღვევს ჩადებულ პირველყოფილ აზრს.
17.07.2013წ
/კახაბერ ჭიჭინაძე/
